محرم در لاهرود

و باز، آمدیم و رفتیم ،بدون آنکه هیچ تفاوتی به حالت بکند ، نگران و مضطرب از اتمام و نه اکنون که غوغای حضورمان مرهمی باشد بر تنهایی بی  سابقه ی گذشته ات . هیچ تفاوتی در آمدن ورفتنمان نبود ،جز اندکی تغییر صورتمان و تو خود خوب میدانی که سیرتمان همان است که بودیم و محال است که بتوان آنرا تغییر داد .

دهه ی پر آوازه ای است ، هم اندازه ی طول یک تاریخ ، اگرچه فقط یک دهه است .برای ما که بد نمی شود تا فرصتی پیدا کنیم واز لاک زندگی پر مشغله ی خود بیرون بیاییم و نفسی تازه کنیم از غلظت گرد و غبار ها،و شاید در کنارش هم اندکی خوش باشیم با کنار هم بودن و تجدید دیدار با هم وطنانمان . آنگونه که می پنداشتیم نمیشود ،چون از اول هدفمان اشتباه بود ،همه دنبال یک فرصتیم تا از تنهایی مان در آییم و آنرا در اینجا گم کرده ایم .پیدایش میکنیم ولی خیلی دیر، چون دیگر وقت برگشتن است و زمانی باقی نمانده تا اندکی بفهمیم در کنار هم بودنمان را .

تو خود ببخش که گاهی اوقات بهانه ای میشوی برای در کنار هم بودنمان ،بدون آنکه بدانیم تو دلیل بودنمان هستی و ساده از کنارت رد می شویم ،کاش راهی بلد بودم برای بهتر بودن ،برای خوب بودن ، تا هروقت کسی می آید خودش را بیاورد و نه آن لبخند ساختگی اش را ،کاش خودش بیاید و نه القابش ،کاش خودش باشد و نه تظاهرش ،کاش خودش باشد نه خود نمایی اش .اگر این گونه میپندارند ،راحتشان بگذار ، اگر مارا ساده فرض کرده اند بگذار ، اگر فک میکنند ما نمیبینیم بگذار ، بگذار مارا از بالا ببینند ،بالایی که ساخته ذهن مغشوشی است و اصلا وجود ندارد.

 

 همه میروند وباز تو تنهایی ....

برچسب‌ها: لاهرود, محرم, عزاداری, وطن